گۆڕان نیوز- چند ماهی است شهر سنندج شاهد تحرکاتی از سوی شورا, شهرداری و سازمان های وابسته به آن است: نصب بنرهای متعدد در برخی نقاط شهر مبنی بر شروع پروژه های پارک سازی و جدول کشی و آسفالت خیابان های پرچاله و چوله شهر! گویا شبیه این تبلیغات – کم و بیش – در برخی شهرهای دیگر کردستان نیز به چشم می خورد. نکته حائز اهمیت اینکه برخلاف برخی مقاطع که هر از چند گاهی شاهد چنین تابلوهای بیگانه با عمل بودیم این بار همزمان با نصب بنرها فعالیت هایی نیز شروع و فراتر از کلنگ زنی اقداماتی برای اجرای پروژه ها نیز در حال انجام است!
بر اساس نظام اخلاقی منفی گرایی که برگرفته از عملکرد چهار دهه سازمان های دولتی و یا تحت امر دولت است، نقل های متنوع و گاه متضادی از این سلسله فعالیت ها از زبان قشرهای مختلف مردم به گوش می رسد: برخی می گویند “شهردار می خواهد کاندیدای مجلس بشود”، برخی می گویند” دولت قیر زیادی به عراق صادر کرده به دلیل فقدان کیفیت برگشت خورده، روی دستشان مانده و به ناچار به شهرداری های منطقه غرب داده اند برای ترمیم خیابان های شهرها از آن استفاده کنند”، عده ای نیز بر این باورند که “انتخابات نزدیک است دولت می خواهد برای کشاندن مردم پای صندوق رای ظاهر سازی کند و مردم را بفریبد” و البته برخی نیز آن را به اعتراضات سال پیش ربط داده و می گویند ” دولت می خواهد برای جلوگیری از تکرار حوادث سال گذشته کارهایی بکند و به مردم بگوید به فکر مردم و توسعه شهرها هست”. شکی نیست برخی نیز با نگاهی متفاوت و نسبتا مثبت گرایانه براین باورند که “دولت آقای رئیسی پس از فراغت از چالش های کلی سیاست خارجی و گذر از بحران های داخلی و کنترل تقریبی تورم و گرانی فرصت کرده است به عمران و توسعه شهرها بپردازد”. و برداشت هایی از این دست به وفور در محافل عمومی و خصوصی و فضای رسانه ای به چشم می خورد.
صاحب این قلم ضمن احترام به چنین کسانی, به اقتضای سن و سال و تجارب و دانش خود, اندکی مثبت گرایانه تر به موضوع می نگرد و ذکر چند نکته را در این باب نامناسب نمی داند:
اول. انجام هر فعالیت عمرانی درحوزه مدیریت شهری با هر قصد و غرضی که باشد کاری است مفید و به نفع جامعه و مردم. مهم این است که خیابان ها و کوچه ها صاف و فاقد چاله و چوله باشند، خیابان ها دارای جدول کشی و پیاده رو قابل استفاده باشند، فضای سبز و پارک ها و اماکن تفریحی بیشتری در مناطق مختلف شهر وجود داشته باشد و درکل هر فعالیتی که بتواند به رفاه بیشتر شهروندان کمک کند را باید با نگاه مثبت نگریست و مورد قدردانی قرار داد.
دوم. این اقدامات می بایست هر ساله و مکرر و مستمر و متناسب با نیازهای هر دوره در شهرها انجام شود. البته باید گله مند شد چرا شوراهای قبلی و شهرداران پیشین چنین طرح هایی را اجرا نکرده اند نه اینکه چرا اکنونی ها انجام می دهند!
سوم. این فعالیت ها با کیفیت بالا و بدون نقص انجام بگیرد نه اینکه آغاز خوب و پایان نامعلوم داشته و یا از لحاظ کیفیت چنان باشد که پس از یکی دوسال تخریب شوند. به یاد داریم گاهی در گذشته پروژه های با هدف کوتاه مدت و به قصد مردم فریبی انجام گرفته و پس از مدت کوتاهی از بین رفته و یا هزینه های مکرری را به شهروندان تحمیل کرده است که به عنوان نمونه می توان به پل مردوخ و بلوار پاسداران(ششم بهمن) اشاره کرد که یکی فاقد بهره وری لازم و دیگری به دلیل زیرسازی های بدون کیفیت پس از یکسال شهردار بعدی را ناچار به تکرار هزینه کرد!
چهارم. در پارک سازی ها از تخریب فضای سبز و نابودی درختان جلوگیری شود و حداقل تخریب صورت پذیرد. گاهی مشاهده می شود که با بیرحمی نسبت به تخریب فضاهای سبز طبیعی موجود مبادرت ورزیده می شود و یا موقعیت طبیعی بیشتر از حد نیاز دچار تغییر و تخریب می شود.
پنجم. برای اجرای هر پروژه منابع مالی لازم موجود باشد و طرح ها درچارچوب برنامه های استراتژیک وبلند مدت شورا و شهرداری باشد و نه سلیقه ای و بدون اطمینان از وجود منابع مالی مورد نیاز. درگذشته گاهی مدیران شهری در پایان دوره مدیریت خود با نیاتی خاص پروژه هایی را آغاز و یا به طور کامل اجراء کردند که پس از خود بدهی های زیادی را برای مدیران بعدی به بار آوردند.
ششم. نکته بسیار مهم شفاف سازی و اطلاع رسانی است. شاید اگر مدیران شهری قبل از شروع پروژه های اخیر به صورت رسمی و شفاف مردم را در جریان کم و کیف برنامه های خود قرار می دادند راه بر بسیاری برداشت های احیانا ناصواب بسته می شد. مردم حق دارند بدانند که پروژه های درحال اجراء توسط چه مرجعی تصویب و منابع مالی آن کدام است و مجریان و پیمانکاران آن طی چه فرایندی انتخاب شده اند!