گۆڕان نیوز، در روزهایی که جایگاه معلمی بیش از همیشه نیازمند توجه و تکریم است، نام بانویی از دیار بیجار بیش از پیش بر زبان‌ها جاری‌ست؛ ثریا مطهرنیا، معلمی که کلاس درسش، تنها به چهاردیواری مدرسه محدود نماند و خدمتش، در دل کوچه‌پس‌کوچه‌های نیاز و رنج، معنا پیدا کرد.
سمیه رمضانیا/ خبرنگار گۆڕان نیوز، «ثریا مطهرنیا»، در طول بیش از سه دهه خدمت در نظام آموزشی کشور، نه‌تنها دو فرزند را با عشق پروراند و مدرک دکترای خود را در حوزه برنامه‌ریزی آموزشی کسب کرد، بلکه هزاران کودک را از تاریکی فقر، بیماری و بی‌امیدی بیرون کشید؛ کودکانی که امروز بسیاری‌شان به‌برکت همین حمایت‌ها، آینده‌ای روشن پیش رو دارند.
از کلاس درس تا مراکز درمانی
او کارش را از روستاهای بیجار آغاز کرد؛ جایی که کودکان با دست‌های ترک‌خورده، دل‌هایی پرامید و زخم‌هایی پنهان به استقبال معلمی آمدند که تنها آموزگارشان نبود. مطهرنیا با دیدن شرایط بغرنج دانش‌آموزان، خیلی زود دانست که باید فراتر از درس و مشق، به درمان دردهای جسمی و روانی آنان نیز همت گمارد.
او می‌گوید: «دیدن کودکانی با سوختگی‌های شدید، سوءتغذیه یا بیماری‌های نادر برایم قابل‌تحمل نبود. هر هفته به تهران می‌رفتم، پزشک هماهنگ می‌کردم، نیکوکار پیدا می‌کردم و بچه‌ها را برای درمان می‌بردم… تا بتوانند مثل بقیه، فقط کودک باشند.»
با افزایش شمار کودکان نیازمند، مطهرنیا تنها نماند. او به‌همراه گروهی از همکاران دغدغه‌مند، موسسه‌ای نیکوکاری تأسیس کرد که امروز، مرکزی برای امید است؛ مرکزی که از تهیه کیف و کفش برای کودکان تا ایجاد شغل برای مادران بی‌سرپرست را در دستور کار خود دارد.
نه فقط معلم، که مادر جامعه
مطهرنیا فقط معلمی مهربان نیست؛ او مدیری آگاه، نیکوکاری بی‌ادعا و زنی از تبار رنج و عشق است. در آخرین اقدامش، نیم میلیارد تومان به دارالایتام «مهرآفرین گروس» اهدا کرد؛ نشانه‌ای دیگر از باوری که او به مسئولیت اجتماعی دارد.
او حالا با افتخار از شناسایی بیش از هزار کودک بی‌بضاعت در روستاهای بیجار می‌گوید؛ کودکانی که بسیاری‌شان نه تنها از فقر که از بیماری نیز رنج می‌برند. برایشان درمان فراهم کرده، امید کاشته و حتی با آموزش قالیبافی به مادران‌شان، چراغ خانه‌های خاموش‌شان را روشن کرده است.
کلامی از دل، به دانش‌آموزان یک عمر
این معلم پیشکسوت، با نگاهی سرشار از مهر می‌گوید: «اگر در جدیت کلاس، غباری بر دل کسی نشانده‌ام، طلب حلالیت دارم. اما یقین دارم که هرچه کردم، برای ساختن آینده‌ای بهتر بود. هنوز هم آرزو دارم برای ایران و کودکانش، خادمی کنم؛ تا آخرین نفس.»
و چنین است که در دیار گروس، هنوز هم بانوانی هستند که در سکوت، روزهای بهتر را رقم می‌زنند. ثریا مطهرنیا، از همان تبار زنانِ نور است که مسیر خدمت را با عشق گشود و برای نسل‌هایی از کودکان، نامی ماندگار شد؛ معلمی که کلاس درسش، بوی زندگی می‌داد.